W związku z zapadłym 3 października 2019 r. wyrokiem Sądu Najwyższego (sygn. I CSK 280/18, źródło Legalis), strony konstruując postanowienia umowne zastrzegające zobowiązanie do zapłaty kary umownej w przypadku niewykonania lub nienależytego wykonania obowiązku nałożonego umową, powinny szczególnie precyzyjnie określać podstawę do obliczenia takiej kary, jeżeli nie zdecydują się na określenie jej wysokości wprost w umowie. W przeciwnym razie, nieprawidłowo skonstruowane postanowienie umowne będzie uznawane za nieważne, jako leżące w sprzeczności z art. 483 § 1 k.c.

W dotychczasowych tarczach antykryzysowych ingerencja ustawodawcy w istniejące zobowiązania kredytowe były niewielkie. Jednak 4 czerwca Sejm uchwalił projekt ustawy o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych na zapewnienie płynności finansowej przedsiębiorcom dotkniętym skutkami COVID-19, który ma to zmienić i dookreślić warunki możliwych zmian w umowie kredytu. 5 czerwca projekt trafił do Senatu, gdzie trafi pod rozpatrzenie aż trzech komisji, jednak najbliższe posiedzenie Senatu, na którym projekt zostanie uchwalony lub zostaną zaproponowane poprawki, odbędzie się dopiero 1 lipca.

Od 7 listopada 2019 r. sądy gospodarcze rozpoznają sprawy, które wniesiono po tej dacie w postępowaniu gospodarczym.